De eerste lesdagen

Het is nu dinsdagavond 13 november. Het onweert, licht, dondert en regent hard! Het verhaal hieronder gaat verder op maandag 5 november.

Maandagmiddag hingen we dus de toerist uit. Onze tuktuk voor die dag bracht ons richting de Bamboo train. Leg twee rollers (assen) op een enkelspoor uit de Franse koloniale tijd, leg er een karretje/vlonder op, motor eraan en gaan... Ik dacht dat er weinig spoor meer was en dat dat ding niet zo hard zou gaan. Mis: we zijn met zo'n 50 km per uur door het prachtige landschap geraasd, een half uur uit en thuis. Bij een stationnetje nog even uitgestapt, winkeltjes die wat hopen te verdienen. Helaas is dit mislukt. Wel waren er kinderen die van palmbladeren een armbandje en ring voor ons maakten. Mooi, leuk, en lief. Ik heb nog gevraagd of ze het me wilden leren, maar ik vrees dat dat onbegonnen werk was, handig als ik ben, not! :)
Het leuke van een enkelspoor is dat je iets moet als je tegenliggers hebt. Het recht van de sterkste geldt: degene met de meeste mensen aan boord mag blijven zitten, de ander moet afstappen en z'n 'trein' van het spoor tillen. Alleen als er meerdere achter elkaar zijn, gaat het aantal treintjes voor het aantal mensen dat er op zit. Al met al waren we hiermee wel even zoet.

Hierna gingen we naar de Killing Cave. Hiervoor moet je eerst een heuvel oplopen: 1300 treden. En het was me een partij warm die dag!! Normaal gesproken kun je met de auto omhoog aan de achterkant. Maar ja, die staat in de garage... Shoot! Nou, daar gaan we dan maar, verstand op nul en gaan! Dustin, Irma en Puck waren al snel weg. Zij dachten dat Monique en ik met de moto naar boven zouden gaan. Dat dachten wij ook.... Helaas... Hup, één tree tegelijk. Veel stoppen, veel drinken en veel rondkijken. Eenmaal boven had je enorm mooi uitzicht. We liepen verder terwijl Onion ons over de oorlog vertelde. Tijdens de uittocht uit de steden werden mensen regelmatig gedood. Zijn beide ouders hebben zich op een gegeven moment dood gehouden. Bang als ze waren, hebben ze zo bijna drie dagen stil gelegen tot ze niets meer om hen heen hoorden. Toen ze verder trokken, hoorden ze een baby huilen. Deze lag 'verstopt' in een hangmat. Onion z'n moeder wilde de baby meenemen maar zijn vader wist haar ervan te overtuigen het kind achter te laten omdat het hun eigen veiligheid in gevaar zou brengen - het maakte te veel geluid.

Onion zelf kan zich ook nog van alles herinneren van vroeger uit de burgeroorlog tijd. Hij heeft bommen zien neervallen, granaten en speelde hier vroeger ook mee. Het meest gruwelijke wat hij zich kan herinneren, is een aanval waarbij een zwangere vrouw haar buik en dus baby verloor... Hij ziet dit beeld nog steeds voor zich en kan zich ook de geluiden allemaal nog goed herinneren.
Boven is een mooie Boeddha en worden de mensen geëerd. We lopen een stukje verder en komen bij de boveningang van een grot. De gevangenen waren sowieso geblinddoekt naar boven gelopen en kregen nu geblinddoekt een klap in de nek en werden naar beneden gegooid. Zo zijn hier zo'n 20.000 mensen overleden ... Onion's ouders zijn hier tot de dag van vandaag nog niet geweest, ze vinden het té veel en zijn nog steeds zeer haatdragend. Beneden in de grot zijn mooie plekken ingericht om de overledenen te eren. Net als bij de Killing Fields vind je hier kledingresten en schedels en botten. We nemen de normale 'weg' terug, dat wil zeggen de weg waarvan je normaal gesproken naar beneden rijdt. De weg die we zijn gekomen is veel te gevaarlijk. Eenmaal beneden stappen we in de tuktuk en deze stopt alweer snel. Het schemert en is bijna donker. Waar wachten we op? Na vijf minuten komen er echt miljoenen, niet overdreven, miljoenen vleermuizen uit de grot die erop uittrekken om voedsel te verzamelen.. Het is een enorm maf gezicht: echt enorme zwermen die er uit vandaan komen. En als je een geluid maakt, waaieren ze even uit elkaar en daarna gaan ze weer mooi in het gelid. Ik zoek onderdak onder de tuktuk want ik heb geen zin hun uitwerpselen op me te krijgen, daar word je niet vrolijk van! Na zeker tien minuten gaan we naar huis. Best nog even een ritje.

Eenmaal thuis krijgen we weer een heerlijke maaltijd van Barang voorgeschoteld. We overleggen wie wat gaat doen. Irma was er al snel uit: zij gaat naar Arai. Monique besluit met haar mee te gaan. Puck en ik blijven in Battambang. Ik ga bij Kampoung Schlong, de minst georganiseerde school, aan de gang in de ochtend. In de middag ga ik naar de tweede school om daar Engels te geven. Puck gaat zowel in de ochtend als de middag maar de derde school. Mooie verdeling dachten we zo. Ik ben benieuwd...na het eten gaan we ons allen klaar maken voor wat komen gaat!

Op dinsdag gaat om 6 uur de wekker. Om 7 uur vertrekken Puck en ik naar 'ons werk'. We zitten zo'n 20 minuten achter op de moto. Moto is een verzamelnaam voor motors, brommers, scooters, noem maar op. Geen idee waarop ik zit, maar het is enorm wennen om achterop te zitten. Helemaal voor zo'n tijd. We nemen de toeristische route, dwars tussen de rijstvelden door. Ik moet zeggen dat het uitzicht super is, maar de weg zelf.... Als je het al een weg wilt noemen: rode kleigrond die door het rijden hopelijk wat harder is geworden. We stoppen bij een eettentje langs de kant van de weg: compleet met de rode plastic stoeltjes. We krijgen weer dezelfde keuze als gisteren. Zowel Puck als ik besluiten voor de vegetarische versie te gaan. Rijst met een gebakken eitje. Hierbij krijg je een kommetje soep, pickles en een schaaltje pepers. We eten en daarna gaan we ieder onze eigen kant op. En daar ben ik dan weer op school. Sommige kinderen herkennen me nog, leuk! Sommige kinderen herken ik nog ;) Het eerste uur heb ik de first grade, klas 1, tegenwoordig groep 3. Deze kids zijn net begonnen met het ABC. De school/klas is van hout met een aantal 'ramen', lees: luiken, een redelijke cementen vloer en geen enkele verlichting omdat er in deze klas geen elektriciteit is. De kinderen hebben allemaal een ouderwets schrijfbordje waarop ze met krijt schrijven. Eigenlijk stiekem wel handig. Je kunt heel snel iets laten zien en dan weer wegvegen. Wel ouderwets, maar eigenlijk voor hier ook wel weer erg praktisch! Ze zitten aan houten tafeltjes en op houten bankjes. Vaak met z'n drietjes aan één tafeltje. Ik kom er al snel achter dat het (in ieder geval Engelse) leersysteem hier er een is van: een aap een kunstje leren. Alle klassen kunnen het abc opzeggen, en de getallen opdreunen. Ze hebben echter weinig tot geen idee van wat ze aan het doen zijn. Terug naar de eerste klas.... Voorzeggen is hier dus ook standaard. Als ik iets niet weet, pak jij m'n bordje en schrijf je het goede antwoord op. Want dat is uiteindelijk het doel: ieder houdt z'n schrijfbordje omhoog met daarop het juiste antwoord. Dan zou de leraar blij moeten zijn. De kinderen hebben moeite met ons alfabet schrijven. Het Khmer is een hele zwierig geschreven taal en lijkt op het Thaise schrift. Ze doen hun uiterste best maar het valt niet altijd mee. Bij deze kleintjes lijkt de taalbarriere eigenlijk nog het kleinst. Sommigen zijn een beetje bang voor me: eentje begin te huilen. En dan is er wel een barrière, want ik ging naar hem toe om te troosten. Dat resulteerde uiteraard in nog harder brullen. Oeps! Vandaag zijn we tot de letter E gekomen. Als we ze door elkaar de letters vragen, is dit nog weleens lastig, maar dat zal het voor Nederlandse kinderen vast ook zijn..toch?! Concentratie, discipline en luisteren zijn zaken die Cambodjaanse kinderen niet meekrijgen. De slechte voeding zal hiermee ook vast te maken hebben, maar structuur kennen ze gewoon niet. Het zijn wel allemaal schatjes! De "high five" is erg populair en iedereen wil me er een geven.

Het tweede uur heb ik grade twee en drie, zeg maar klas twee en drie. De kinderen hier zijn wat ouder, maar luisteren stukken minder. Ze zitten achterstevoren, kletsen overal doorheen en geven briefjes door. Deels gebeurt dat natuurlijk ook bij ons, maar niet in deze mate! Ook deze dreunen van alles op, maar als je vraagt welke letter er na de 'R' komt, weten ze dit niet. Dit klaslokaal is erg mooi opgeknapt door GSO: muurtekeningen', posters, Twister vlakken op de grond. Mooie individuele bureautjes en stoelen, net als collegestoelen. Dit is ook een beetje om het voorzeggen/afkijken te minimaliseren. Maar ja, als de klas zo vol is, moeten ze dichter bij elkaar staan!
Ik kijk vooral naar hoe Tevi, de vrouw van Dustin, lesgeeft. Wel ben ik enigszins gefrustreerd na dit uur. Feitelijk zou ook deze klas terugmoeten naar het ABC, terug naar het begin. Er gaan zoveel gedachten door me heen en ik heb zoveel vragen! Gelukkig waren we hiervoor gewaarschuwd dus ik probeer het te laten. Dit lukt alleen niet al te goed... Het laatste uur in de ochtend geven we les aan grade 4. Zij zijn iets verder, maar eigenlijk ook weer niet. De verschillen per kind zijn ook zo groot! Standaard begint de les met: het alfabet, dan de getallen, dan de weken van de maand en dan de maanden. Als ik ze laat gaan, wordt alles achter elkaar opgedreund. Als ik ineens vraag te beginnen met de maanden, wordt doodleuk het alfabet opgezegd. Oeps! De eerste ochtend zit erop en na 25 minuten zijn we thuis. Even naar de bungalow: plassen, handen wassen en dan naar de keuken waar Barang alweer een overheerlijke maaltijd heeft klaarstaan. Puck, Dustin en ik bespreken de ochtend. Puck haar leerlingen lijken iets verder te zijn dan die van mij maar herkent toch ook veel van wat ik vertel. 's Middags naar de andere school. Deze kinderen zijn echt een stukje verder en daar hebben we het over meervouden en werkwoord vervoegingen. Moet soms zelf ook even nadenken: hoe zit het ook alweer? :)
Best moe van de dag. Morgen gaan we naar de boekwinkel om te kijken wat we zouden kunnen gebruiken! Woensdag kopen we verschillende leerboeken en 's avonds kijken we welke we het beste kunnen gebruiken en hoe we dat het beste kunnen doen. Kopen blijkt goedkoper dan kopiëren dus dat gaan we doen. De boeken blijven dan wel op school, want thuis weet je nooit wat ermee gebeurt. Op deze manier kunnen ze dan ook meerdere malen worden gebruikt. Woensdag en donderdag voelen iets beter dan dinsdag, maar het blijft erg wennen. Hoe orde te houden zonder het stokje/de stok te gebruiken zoals de leraren hier doen? Sommigen hebben echt lak aan alles en iedereen... Ik probeer t allemaal wat leuker te maken door stickertjes te geven aan het einde van de les. Dan worden ze gek! ;) Dringen!! Leuk om te zien, hoe oud ze ook zijn!

Donderdag moeten we beslissen wat we willen. Vrijdag is een feestdag en zouden we dus vrij kunnen zijn. Puck en ik willen eigenlijk wel graag naar Siem Reap, maar Irma en Monique misschien ook wel. We bellen ze en het blijkt dat zij toe zijn aan een rustig weekend. Dan gaan we dus samen. 's Middags halen we buskaartjes bij het station. Wel 3,75$ per stuk voor een enkeltje! We besluiten een vroege bus te nemen om zoveel mogelijk van de stad te kunnen genieten.

Volgende keer meer verhalen. Het schrijven van dit verhaal nam erg veel tijd in beslag dus ik knip het maar een beetje op zodat er in ieder geval een teken van leven is. Als jullie nog leuke ideeën hebben voor buitenspelletjes zonder al te veel middelen? Ik hou me graag aanbevolen! Als je het niet fijn vindt als iedereen je reactie leest, mag je me ook e-mailen.